Rozdział IV Zupełne inne miejsce

Z dedykacją dla Naridii, która 

pomogła pisać o miłości.

Zmieniłam się. Naprawdę się zmieniłam i już nie jestem tą samą osobą. Zaczęłam żyć na nowo i poznawać siebie. Jestem zmiennokształtną! Jest we mnie coś z magii. Ale nadal jestem tą samą Jules, którą byłam kilka tygodni temu. Obiecałam sobie, że zacznę nowe życie i wybaczę pewne sprawy. I nadszedł na to czas. Kasey, mój rodzony brat, mi wybaczył, to i ja powinnam sobie wybaczyć, i pójść na przód. I właśnie to robię! Mam u swojego boku najwspanialszą osobę, na której mogę polegać, która mnie rozumie i jest dla mnie jak siostra. Odzyskałam swoją rodzinę i poznałam swoją wartość. Czuję się o wiele lepiej. Patrzę na świat z zupełnie innej perspektywy. Doceniam jego walory oraz to, jaki jest. Poznałam pewnego człowieka, jest taki, jak ja i opowiedział mi pewną historię…

Szedł wzdłuż wąskiej, oświetlonej słabym blaskiem latarni ulicy, rozglądając się z ciekawością. Przed każdym domem znajdował się niewielki trawnik oraz podjazd. Wszystkie budynki były zadbane, a większość z nich w ciągu kilkunastu ostatnich lat została całkowicie przebudowana lub postawiona od nowa. Na wysprzątanych trawnikach, pod prawie gołymi drzewami zostały uformowane wysokie kupki zeschniętych liści. Silny wiatr rozwiewał czarne, sięgające ramion włosy, a zimne podmuchy smagały zaczerwienioną twarz mężczyzny. Zerknął na przykryte gęstymi chmurami niebo, kręcąc z niezadowoleniem głową. Poprawiwszy kurtkę, westchnął ciężko. Zastanawiał się nad swoją decyzją. Był na siebie zły za to, że musiał tłuc się przez pół miasta. Mógł się z nią spotkać w centrum. Byłoby to o wiele wygodniejsze dla niego, więc czemu zgodził się tutaj przyjeżdżać? Uświadomił sobie, iż dotarcie na ten grajdołek zajęło mu więcej czasu niż zapewne sama rozmowa.

Miał do niej pewien sentyment. Kobieta ta dawno temu zajmowała szczególne miejsce w jego sercu. Ale to już historia. Przeszłość. Ciekawiło go to, czego od niego chciała. Nie odzywała się bardzo długi czas, nie dzwoniła, nie pisała, nie rozmawiała. Sądził, iż wyrzuciła go ze swojej pamięci. Coś się zmieniło, gdy pojawiła się kilka dni temu w miejscu jego pracy. Nic nie mówiła. Nawet się nie przywitała. Ot tak weszła do jego biura, położyła na blacie biurka skrawek papieru i wyszła.

Z kieszeni kurtki wydobył pogniecioną, zalaną kawą kartkę z odręcznie napisaną datą, godziną i adresem:

Wtorek; 4.40

Sandy Springs 472

I tylko albo aż tyle. W jego pamięci nadal krążyły jej słowa: Nie chcę cię już znać! To już skończone. Nic z tego nie rozumiał. Kobieta jego życia. Kobieta, z którą planował przyszłość. Kobieta, która zniknęła, pojawiła się w jego życiu. Znowu. Tylko czemu?

Stanął przy jednej z posesji. Poznał ten dom. Bywał tutaj. Jego wzrok zatrzymał się na jednym z okien, w którym dostrzegł zarys postaci. Upewniwszy się, iż jest to na pewno właściwy dom, nacisnął dzwonek. Usłyszał głos dochodzący z wnętrza domu i dźwięk zbliżających się kroków. Poczuł w gardle rosnącą gulę. Nie rozumiał, czemu tak się denerwuje. Zobaczywszy doskonale znaną twarz, mimowolnie się uśmiechnął. Chciał pocałować dziewczynę w policzek na przywitanie – jak to miał w zwyczaju. Zatrzymał się w połowie drogi.

– Lucas – rzekła opanowanym głosem, zapraszając mężczyznę do środka.

– Miło cię widzieć – odpowiedział, patrząc w jej oczy. – Zmieniłaś się.

– A ty wcale. Niestety – mruknęła cicho. – Dziękuję, że przyjechałeś.

Zaprosiła gościa do kuchni, wskazując miejsce przy stole. Spojrzała na niego wymownie, stawiając przed nim filiżankę z kawą i pokrojone ciasto. Uśmiechnął się, nic nie mówiąc. Obserwował ją. Każdy jej ruch i grymas na twarzy. Nie było już w nich miłości, która kiedyś ich łączyła. W jej oczach nie kryły się wesołe iskierki, a usta nie wyginały w uśmiechu. Wiedział, że nie wybaczyła mu nawet po latach.

– Przejdźmy do rzeczy. Co ode mnie chcesz?

– Lucas – rzekła cicho, splatając palce na kolanach. – Tak właściwie chciałam cię o coś prosić – mówiła spokojnie, nie patrząc w szare tęczówki.

– Charlotte, przejdź do rzeczy. Nie mam czasu na twoje podchody.

– Czy mógłbyś mnie zabrać do Muutos? – spytała, przełykając ślinę.

Dostrzegła zdziwienie malujące się w jego oczach. Domyślała się jego odpowiedzi. W końcu co mógłby powiedzieć poza „chyba zwariowałaś”? To ona odezwała się do niego po kilku latach od zerwania. W Muutos nie była mile widzianą osobą. Większa część bywalców ułożyła sobie historię o niej i Lucasie. Charlie nienawidziła plotek. Ktoś podsłuchał ich kłótnię, która odbyła się na kilka dni przed zerwaniem, i wysnuł nieodpowiednie wnioski. Po kilku kuflach piwa opowiedział o tym, co usłyszał, a cała historia rozniosła się w mgnieniu oka. Po zakończeniu ten całej przykrej sytuacji, postanowiła, że nie będzie tam przychodzić – chciała oszczędzić sobie obelg kierowanych w jej stronę. Muutos straciło cały swój urok. Teraz była zmuszona prosić o pomoc osobę, którą niegdyś kochała, a która ją zawiodła.

– Żartujesz, prawda? – zaśmiał się, patrząc na Charlie.

– Nie żartuję. Chciałabym, aby moja kuzynka poznała podobnych do nas.

– Co masz na myśli?

– Pamiętasz Jules? Mieszka tutaj od dwóch lat. A nie wie o Muutos, nie wie nic o…

– …naszej przypadłości – dokończył, uśmiechając się.

– Lucas, uważam, że powinniśmy zakopać ten wojenny topór – rzekła poważnie, obserwując mężczyznę.

– Na początek to dobry pomysł. – Ująwszy jej dłoń, pogładził ją delikatnie. Charlie wzdrygnęła się. – Kiedy wam pasuje, Char? – spytał.

– No nie wiem. Najpierw chyba musiałabym z nią porozmawiać i jej to wszystko powiedzieć. Ona jest z tym całkowicie sama – odpowiedziała szczerze, spuszczając wzrok.

– Ma taką kuzynkę jak ty, więc nie jest sama.

Czarna kotka siedziała spokojnie na oddzielającym ulicę od parku, niskim, zimnym murku. Pomrukujący cicho, obserwowała ludzi spacerujących parkowymi alejkami. Nie bała się podbiegających do niej dzieci – dawała się głaskać, a gdy jakaś pieszczota jej się nie spodobała – okazywała swe niezadowolenie. Zachowywała się bardzo osobliwie.

– Ali, nie biegnij tak! – krzyczała ciemnoskóra kobieta do swojej córki.

Dziewczynka podbiegła do kotki z szerokim uśmiechem na pulchnej buzi. Odłożywszy lalkę na chodnik, wyciągnęła rączki do zwierzęcia. Kotka mruknęła, kładąc łebek na małej rączce. Dziecko zaśmiało się, drapiąc zwierzątko za uchem.

– Mamo, jaki fajny kotek! – pisnęła.

– Tylko uważaj, żeby cię nie podrapał.

– Nie podrapie! – zapewniła entuzjastycznie. – Zobacz, jak się zachowuje!

Zwierzę zeskoczyło delikatnie z murku i pognało w stronę jednego z osiedli. Kotka biegła, uważnie rozglądając się, by nie wpaść pod koła nadjeżdżającego samochodu. Gdy znalazła się w miarę daleko od parku, zwolniła.

To nie był zwykły kot. Czy zwykły kot daje się ot tak głaskać obcej osobie? Czy rozgląda się, przechodząc przez ulicę? W kotce było coś. Coś magicznego.

Wbiegłszy w jedną z ulic, skierowała się w stronę wysokiego budynku. Po chwili znalazła się w podziemnym garażu. Dokładnie rozejrzała się dokładnie w poszukiwaniu jakichkolwiek ludzi. Nie dostrzegła niczego, co mogłoby wzbudzić jej niepokój. Uśmiechnęła się, o ile tak można nazwać ledwo widoczne drgnięcie pyszczka oraz wąsów. Schowała się za niebieskie auto. Po garażu rozniósł się cichy pomruk przeradzający się z każdą sekundą w cichy i prawie bezgłośny kobiecy krzyk.

Druga świadoma przemiana. Była zadowolona, ponieważ nie sprawiała jej już takiego bólu – zarówno fizycznego, jak i psychicznego. Mimowolnie uśmiechnęła się do siebie, poprawiając rozczochrane włosy. Pamiętała o tym, co robiła, jak się czuła. Chociaż nie wszystko było normalne. Wiedziała, iż musi dowiedzieć się jeszcze wiele, wiele rzeczy o tym czym, a raczej kim, jest. Jedno było pewne: nie uważała już tego za kalectwo lub jakąkolwiek karę.

Wolno ruszyła do garażowej windy, by dostać się do mieszkania. Normalny, ludzki chód sprawiał jej trud. Jeszcze chwilę chodziła przygarbiona, jakby szykowała się do chodu na czworaka. W duchu śmiała się z siebie, bo dla kogoś mogłaby wyglądać jak wariatka.

Z ulgą przywitała ściany własnej sypialni. Po dokładnym zasłonięciu okien, ułożyła się wygodnie na łóżku, zamykając oczy.

Przez kilka dni miała ciężkie, wymagające wzmożonego wysiłku dyżury, przez które niewiele spała. Czuła się zmęczona i zdenerwowana. Najbardziej w swojej pracy nie lubiła właśnie tego, iż mogą o każdej porze dnia i nocy mogą ściągnąć człowieka do kliniki. Bez wątpliwości kochała to, co robiła. Lubiła pomagać zwierzętom i ich właścicielom. Widziała pełne nadziei spojrzenia osób przynoszących chorego pupila. Przez dwa lata pracy w Memphis przyjęła ogrom wdzięczności i uznania.

Po ukończeniu szkoły średniej podjęła decyzję o swojej przyszłości. Z trudem mówiła rodzicom i rodzeństwu o tym, co chce robić. Kasey, usłyszawszy to, wybuchł śmiechem, po czym wyszedł z pokoju, z niedowierzaniem kręcąc głową. Rodzicie zaś z pobłażaniem patrzyli na swoją najmłodszą córkę. Starali się tłumaczyć, wyjaśniać, ile czasu i nerwów pochłania praca weterynarza, ale na nic to się zdało. Jules złożyła podanie na wydział weterynarii na uniwersytecie w Nowym Orleanie. I dostała się! Mało tego – była jedną z lepszych studentek. To było spełnienie jej marzeń.

Z niezbyt głębokiego snu wyrwała ją komórka. Zaspana zerknęła na wyświetlacz.

– Charlie, co ty chcesz ode mnie – syknęła, dodając: – O tej godzinie?

– Obudziłam cię – stwierdził głos w telefonie. – Wybacz.

– I tak miałam wstawać – ziewnęła, kładąc głowę na poduszkę. – Co chciałaś tak właściwie?

– Mogę do ciebie wpaść?

– Ty to chyba miałaś wszystkie rzeczy zabrać i się tutaj wprowadzić? – zapytała. – Czy już się rozmyśliłaś? Nie ważne, Charlie. Jak chcesz to przyjedź.

– Nie rozmyśliłam się. Jules, porozmawiamy, kiedy przyjadę, dobrze? Wytłumaczę wszystko, obiecuję!

– Też cię kocham, kuzyneczko – zaśmiała się.

Z grymasem na twarzy odłożyła telefon na szafkę nocną. Nie lubiła być budzona w taki sposób – zwłaszcza po trudnym dniu i przemianie. Poprawiwszy łóżko, ruszyła w stronę balkonu. Rozsiadła się wygodnie na wiklinowym krzesełku z papierosem w ustach i kubkiem kawy w dłoni. Oparła miękko stopy na barierce balkonu. Z przyjemnością zaciągała się nikotynowym dymem, rozmyślając o tym, co się z nią dzieje w czasie przemiany. Muszę o to zapytać Charlie, pomyślała, strzepując popiół do szklanej popielniczki. Tak naprawdę nigdy nie pytała kuzynki czy ciotki o te wszystkie sprawy.

Z ciekawością w brązowych oczach przyglądała się zachodzącemu słońcu. Obserwowanie tak fascynującego zjawiska wprawiało ją w niepomierny zachwyt – było w tym coś naprawdę magicznego i ciekawego. Przede wszystkim tak piękny widok odprężał ją i nakłaniał do myślenia. Kryjące się za horyzontem słońce rzucało czerwoną łunę na dachy pobliskich budynków. Silny podmuch wiatru uderzył ją w twarz. Zgasiła papierosa, gdy z nieba zaczęły spadać ciężkie krople.

Jeszcze jakiś czas krzątała się po mieszkaniu, porządkując wszystko. Nie lubiła bałaganu, a przez ostatnie dni nie miała czasu, by zetrzeć kurze czy dokładnie umyć podłogi. Porządki zaczęła od niebiesko-szarej łazienki. Było to pomieszczenie małe, ale praktycznie urządzone. Zaczynała czyścić glazurę, gdy usłyszała dźwięk domofonu. Przetarła ręką czoło, ruszając w stronę drzwi. Poprawiła brązową koszulkę, uśmiechając się do swojego odbicia w owalnym lustrze, które wisiało nad umywalką.

W progu Charlie przywitała ją delikatnym, przyjacielskim uściskiem. Jules zadarła lekko głowę do góry, by spojrzeć na nieco zapadniętą twarz kuzynki i na zielone tęczówki pozbawione blasku. To nie była ta sama dziewczyna, którą widziała zaledwie kilka dni temu. Przez ten czas musiało wydarzyć się coś, co albo ją zraniło, albo zmartwiło.

Zaprowadziwszy dziewczynę do salonu, spojrzała na nią pytająco. Charlie jedynie wzruszyła ramionami, opadając ciężko na szarą sofę. Jules pokręciła głową, kierując się w stronę aneksu. Zastanawiała się nad tym, co stało się z jej zawsze radosną kuzynką.

– Powiesz mi, co się stało? – spytała, zaczesując długie, brązowe włosy w wysoki koński ogon.

– Nic – odpowiedziała krótko, patrząc w brązowe, migdałowe oczy kuzynki. – Po prostu od kilku dni chodzę struta. – Uśmiechnęła się łagodnie, gryząc kawałek kanapki.

– No dobrze, ale wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć?

– Wiem, Jules, wiem – uśmiechnęła się łagodnie.

– Przypuszczam, że przyszłaś po coś innego? – zapytała. – Nie masz ze sobą rzeczy, więc nie chcesz się dziś do mnie wprowadzić.

– Właściwie to chciałabym cię gdzieś zabrać – mrugnęła, dodając: – I chciałabym, abyś kogoś poznała.

– Nie, Charlie! – zaśmiała się głośno i po chwili zakryła usta dłońmi. – Nie chcę, żebyś była moją swatką!

– Nie chcę być twoją swatką – burknęła. – Chcę, żebyś poznała taką osobę jak my.

– Ale jest w tym jakiś haczyk – dopowiedziała Jules.

– W sumie to nie, ale ten chłopak…

– Wiedziałam!

– Nie przerywaj mi. On jest taki jak my – powtórzyła głośniej.

– A kiedy byśmy tam poszły? – uśmiechnęła się zalotnie.

– Możemy iść nawet dzisiaj. Tylko to nie jest taka normalna knajpa.

– Opowiesz mi coś o niej? – zagadnęła, wkładając brudne naczynia do zmywarki.

– Muutos to bar dla zmiennokształtnych. Jego właścicielem jest mój dawny znajomy. Chodzą tam tylko ludzie z dwoistą naturą…

– Mówisz jak jakaś profesorka – wtrąciła Jules z wesołością w głosie.

Uśmiechnęła się do siebie, patrząc na kuzynkę. Ucieszył ją fakt wyjścia gdzieś wieczorem – nawet jeśli jest to knajpa dla „innych”. W końcu dowie się czegoś więcej o tym, kim jest – na tę myśl zaświeciły się jej oczy. Być może ktoś też zamienia się w kota, pomyślała radośnie. Zastanawiała się, czemu kuzynka nigdy wcześniej nie opowiadała o tym miejscu. Czuła się lepiej. O wiele lepiej. Nareszcie los przestał rzucać kłody pod jej stopy. I mogła poznać siebie na nowo za pomocą innych, podobnych do niej ludzi. Już wymyślała pytania, które zada przyjacielowi Charlie, miała jedynie nadzieję, że on z chęcią na nie odpowie i nie będzie przy tym traktował jej jak nowicjuszki, którą notabene była.

Około jedenastej wysiadły z taksówki w centrum Memphis. Okolica była spokojna. Na ulicach nie kręciło się wielu przechodniów, większość siedziała już spokojnie w domach ze swoimi rodzinami. Jules rozejrzała się uważnie.

– Nigdy tutaj nie byłam – szepnęła.

Głównego wejścia pilnował wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna w czarnej czapce z daszkiem i czarnym stroju roboczym. Zobaczywszy Charlie, zrobił zdziwioną minę, po czym wpuścił obie kobiety do środka. Bar był duży i zatłoczony, a z głośników leciała głośna muzyka. W powietrzu wyczuwało się zapach alkoholu pomieszany z dymem papierosowym. Z uwieszonych przy suficie lamp padały kolorowe światła wprost na taneczny parkiet. W pomieszczeniu wydzielono miejsca na sektory ze skórzanymi kanapami i stolikami. Kobiety skierowały się w stronę barku, przy którym ciężko było znaleźć miejsce. Jules ponownie poczuła ten zapach. Teraz już na pewno wiedziała, co owa woń oznacza – tak pachną ludzie z dwoistą naturą. Ale co to tak właściwie powinna przez to rozumieć? O to będzie musiała zapytać Charlie lub jej przyjaciela. Uśmiechnęła się do nich wysoka barmanka, podając dwa tumblery z burbonem i kostkami lodu. Kobieta uchwyciwszy zdumione spojrzenie Jules, spytała radośnie:

– Pierwszy raz, dziecinko? – Potem przerzuciła wzrok na Charlie i syknęła: – Co tutaj robisz, Char?

– Przyszłam z kuzynką. Jules, to jest Gillian. Gilian, to jest Jules, moja kuzynka. Szukamy Lucasa, gdzie jest? – spytała chłodno.

– W biurze. Ale czego od niego chcesz? – spytała zdziwiona.

– To nie trój interes, Gillian. Pilnuj lepiej swojego nosa i dobrze ci radzę.

Jules obejrzała się przez ramię na barmankę, a potem na zdenerwowaną kuzynkę. Wolała jej teraz o nic nie pytać. Charlie przyśpieszyła, mijając zdziwionych, szepczących do siebie ludzi. Coś jej tutaj nie pasowało. Ci ludzie zachowywali się bardzo dziwnie w stosunku do nich. Wpadła na Charlie, która zatrzymała się przed czarnymi, metalowymi drzwiami.

– Przepraszam – szepnęła, poprawiając kurtkę kuzynki.

Charlie zamierzała się, by walnąć pięścią w metalowe drzwi, gdy te niespodziewanie otworzyły się.

– Kamery – odpowiedział mężczyzna.

Zerknął przelotnie na Charlie, po czym zawiesił wzrok na Jules. Zrobiła duże oczy, a jej usta nieznacznie rozchyliły się w niemym zdziwieniu. Wpatrywała się w jego szare oczy, a serce jakby szybciej zaczęło bić i pompować krew do mózgu. Jej ciało ogarnął niemalże paraliż. To był najmniej spodziewany moment i najmniej prawdopodobne miejsce, by spotkać tego mężczyznę. Już go kiedyś widziała i poczuła ten specyficzny zapach.

– Jak płaszcz? – spytał, posyłając jej równie zdumione spojrzenie.

– Wy się znacie? – spytała Charlie, podnosząc brwi.

– Tak jakby – odpowiedziała Jules.

– Lucas. – Wyciągnął do niej dłoń.

Lucas przyglądał się Jules z zaciekawieniem, trzymając wyciągniętą dłoń, a ona nie potrafiła wydobyć z siebie głosu. Była jak porażona prądem i nie umiała oderwać od niego oczu. Obserwowała każdy, choćby najmniejszy ruch mięśni na jego twarzy. Przełknęła ślinę, przymykając na ułamek sekundy powieki. Poczuła coś dziwnego. Coś, czego nigdy nie doświadczyła. Obserwowała wpatrujące się w nią szare tęczówki.

– …jesteś tam? – usłyszała męski głos, który jakby dochodził z odległości jarda.

– Przepraszam – szepnęła speszona. – Jestem Jules.

– To było dziwne – skomentowała Charlie, siadając na biurko. – Znajdziesz dla nas czas?

Lucas wskazał Jules miękki, obity skórą fotel, a sam zajął miejsce za biurkiem. Patrzył na nią z zaciekawieniem i zdziwieniem. Obserwował jej twarz, na której malowało się zawstydzenie. Jej policzki przyozdobiły delikatne rumieńce, które podkreśliły malinowy kolor pełnych ust.

– To co chciałabyś wiedzieć, Julie? – spytał, nalewając sobie brandy do szklaneczki.

– Jules – poprawiła go. – Jestem Jules.

– No nieważne... Jules. To niedawno skończyłaś dwadzieścia cztery lata – oświadczył.

– Mógłbyś być trochę milszy – syknęła rudowłosa.

– Właściwie to mógłbym. Więc co chciałaś, Jules? – uśmiechnął się.

– Chyba powinnyśmy już iść – rzuciła w stronę Charlie. – Przepraszam, że zmarnowałam twój czas, Lucas – powiedziała cicho, otwierając szczelne drzwi.

Do jej uszu dotarła głośna, klubowa muzyka i znowu ten zapach zmieszanych alkoholi i papierosów. Była zła, na siebie, na niego i na kuzynkę. Co on w ogóle sobie myślał, odzywając się tak lekceważąco! Nie potrzebuję pomocy od jakiegoś gościa, pomyślała, szukając wyjścia.

– I co zrobiłeś? – warknęła Charlie, zeskakując z biurka. – Zawsze zachowywałeś się jak gnojek. I nadal się nie zmieniłeś. Wiedziałam, że nie powinnam do ciebie z tym przychodzić, bo coś spierdzielisz. Miałam rację! – zaśmiała się ironicznie.

– Char, zaczekaj – wstał. – Pójdę po nią.

Szybkim krokiem wyszedł z biura, szukając w tłumie niskiej, ciemnowłosej kobiety. Nigdzie jej nie widział i nie wyczuwał jej zapachu. Ruszył w stronę wyjścia, gdy zobaczył znikającą za ścianą postać. Tę dziewczynę. Podbiegł do niej, łapiąc za nadgarstek.

– Przepraszam – sapnął.

– Jakie to szczere – prychnęła. – Puść mnie.

– Zgodziłem się z tobą pogadać. Opowiedzieć o nas – mówił szybko, obserwując Jules. – Chętnie odpowiem na twoje wszystkie pytania, ale nie złość się na mnie.

– Jak się nazywam? – zapytała wątpliwie.

– Jules. Jesteś Jules, a nie Julie.

– Zapamiętałeś – zdziwiła się. – Więc odpowiesz na moje wszystkie pytania? – założyła ręce na piersi, opierając się lekko o ścianę.

– Tak, Jules, odpowiem na wszystkie twoje pytania. A teraz chodźmy do Charlie.

– Wybacz za niego, Jules. To cham – warknęła, stając między kuzynką a Lucasem.

– To co chciałaś wiedzieć? – zwrócił się do Jules, ignorując Charlie.

– Wszystko – zaśmiała się, popijając sok. – Czemu nazywacie to dwoistą naturą?

– Każdy z nas, zmiennokształtnych, ma dwie natury. – Patrzył na nią uważnie, dokładnie dobierając słowa. – Ludzką i zwierzęcą, to one nas kontrolują, a my musimy nauczyć się panować nad tym. Musimy być gdzieś po środku. Zmieniając się w zwierzę, dalej pozostajemy ludźmi, tylko nasze myślenie nieco się zmienia. Nasz świadomość się wtedy zmienia. Myślimy na trochę innych płaszczyznach niż zazwyczaj. – Zamyślił się. - Ciężko opowiadać o czymś takim. Mam nadzieję, że chociaż trochę mnie zrozumiałaś?

– Nie jestem głupia, Lucas. Zrozumiałam, ale to dla mnie magia.

– Bo to jest magia, Jules – wtrąciła Charlie.

– A jak się zachowujesz podczas pełni?

– Pełnia. Tak, to trudny temat. To jest czas naprawdę niesamowity. Fakt, większość z nas wtedy jest niespokojna. Ale plusem jest to, że w czasie pełni łatwiej…

– Szefie – w drzwiach pojawiła się Gillian. – Przepraszam, że wam przerwałam takie miłe spotkanie. Policja – syknęła cicho. – Chcą zobaczyć koncesję.

– Idźcie już lepiej. – Zwrócił się do kuzynek. – Wpadnijcie jeszcze. – Rzucił znaczące spojrzenie w stronę Jules.

Przed wejściem czekało już na nie czarne auto z logo jednej z korporacji taksówkarskiej, zamówione prawdopodobnie przez Gillian – barmankę w barze Muutos. Przegnawszy się z kobietą, pośpiesznie wsiadły do samochodu, podając starszemu kierowcy adres, pod który miał je zawieźć. W taksówce siedziały cicho, z zaciekawieniem spoglądając na wolno zasypiające centrum miasta.

                                                               

Przepraszam, że tak długo to zeszło. Mam nadzieje, że w tym przekazałam Wam sporo informacji i bez problemu dopasujecie do siebie niektóre kawałki układanki. Prosiłabym wszystkich, którzy chcą być informowani o kolejnych rozdziałach, o pozostawienie takiej informacji pod tym postem lub w spamowniku.