Rozdział III Nowy początek

Z dedykacją dla DepressedSuicide, 

która pomogła mi tchnąć uczucia w ten rozdział.

Chłodny, jesienny wiatr plątał długie, ciemne włosy zamyślonej kobiecie. Siedziała samotnie na jednej z ławek, które usytuowane były na bocznej alejce. Dookoła nich rósł niewysoki zielony żywopłot, oddzielający ławki od placu zabaw i małego ogródka należącego do kawiarni po drugiej stronie ulicy. Powiew wiatru niósł ze sobą radosne głosy bawiących się dzieci i dorosłych. Z wyższych partii drzew słychać było melodyjne śpiewy ptaków, a w powietrzu unosił się zapach gorącej kawy i słodkich deserów. Jej wzrok utkwiony był w naszyjniku. Delikatnie gładziła czerwony kamień palcem, uśmiechając się smutno. Westchnęła cicho i zamknęła oczy.

             Tęsknię, szepnęła, zaciskając mocniej powieki, by zatrzymać łzy.

W jej głowie natychmiast pojawiło się wiele wspomnień. Zarówno tych radosnych, jak i smutnych. Wspomnień, które budują człowieka, jego osobowość, przyszłość. Ktoś kiedyś powiedział, że wspomnienia są jak perły, ponieważ mają w sobie coś z klejnotów i coś z łez. Są czymś, co człowieka podnosi na duchu w najgorszych minutach życia. Są też koszmarem, o którym staramy się zapomnieć, opróżniając kolejny kieliszek czerwonego wina. Czasami nie dają zasnąć, ale bez nich nie mielibyśmy o czym śnić. To w nich pojawiają się postacie z naszej przeszłości. Osoby, które straciliśmy. Za którymi tęsknimy. Z którymi pragniemy się pożegnać, bo nie zrobiliśmy tego wcześniej. Łakniemy porozmawiać z nimi jeszcze raz. Ostatni raz, nim otworzymy oczy i pójdziemy na przód z wysoko podniesioną głową, stawiając czoła przyszłości i nie oglądając się za siebie. 

~*~

Słońce z łatwością przebijało się przez białe chmury, oświetlając stare i zapomniane nagrobki cmentarza w Bayou Gauche. Rozłożyste, porośnięte epifitami klony rzucały przyjemny cień na składane krzesła, które pozajmowane były przez kilkanaście osób – głównie rodzinę, przyjaciół i bliższych znajomych zmarłych. Kobiety na ten smutny dzień wyjęły z szaf swoje najlepsze, wyjściowe kostiumy. Starsze z nich dobrały pasujący kapelusz z woalką, za którym pragnęły ukryć łzy. Mężczyźni zaś założyli ciemne garnitury, których marynarki spoczywały na kolanach lub oparciach krzeseł.

         W powietrzu wyczuwało się smutek i rozgoryczenie. Wśród zaproszonych gości panowała gęsta, choć życzliwa atmosfera. Mimo takich okoliczności starali się wspierać. Rozmawiali przyciszonymi głosami ze sobą, wymieniając się informacjami. W ich głowach kłębiły nie jasne odpowiedzi i setki pytań. Pytań, które nigdy nie wyjdą na światło dzienne i nie doczekają się odpowiedzi. Wielu z nich zadawało sobie jedno, konkretne pytanie: Czy tej tragedii można było uniknąć? Głęboko w sercach znali odpowiedź na to i wiele innych pytań, cisnących się na usta od kilku dni. Snuli przypuszczenia i prawdopodobne scenariusze. Wiadomość o śmierci w tak małej Luizjańskiej miejscowości była wielkim szokiem i rozniosła się bardzo szybko. Wiedzieli, kto spowodował wypadek, ale nie winili jej. Nie mieli powodu. Żałowali tej rodziny. Nagle dzieci zostały bez swoich rodziców. Same w wielkim świecie. Martwili się o to, jak sobie poradzą. Ale wiedzieli, że im się uda. Są dorośli, mądrzy – i przede wszystkim – odpowiedzialni.

Do drewnianej mównicy podeszła otyła, niska kobieta. Miała na sobie czarną sukienkę w niewielkie kwiaty. Uśmiechnęła się lekko i zaczęła śpiewać piosenkę wybraną przez rodzinę. Jej policzki były czerwone od płaczu, a z oczu płynęły łzy, które ginęły w materiale sukienki. Patrzyła na przygnębione ludzkie twarze, wyrażające niedowierzanie i empatię. Ich oczy utkwione, w większości, były w dwóch brązowych trumnach, na których złożono wiązanki niezwykłych kwiatów. Piękny, mocny sopran mieszał się ze szlochami ludzi. Gdy skończyła, skłoniła się lekko i wróciła na swoje miejsce.

Jules zerknęła przelotnie na kobietę.

– Dziękuję, Alice – szepnęła.

Alice była przyjaciółką jej matki, dlatego była tak wdzięczna, że zgodziła się zaśpiewać piosenkę z wesela rodziców. Nigdy nie przepadała za tą kobietą. Być może przez to, że była znienawidzoną nauczycielką ze szkoły średniej, a może przez styl bycia. Ale w tej chwili poczuła do niej wielką falę sympatię. Alice jej pomagała od chwili, gdy Jules odebrała telefon od szeryfa Franka.  Telefon, który zmienił wszystko i wywrócił świat.

Kiedyś, gdy była młodsza zastanawiała się, jak czuje się ktoś kto stracił bliskich. Przed trzema laty obserwowała smutną twarz cioci i zapłakaną kuzynkę. Zapamiętała jej pełne goryczy oczy. Teraz poznała to uczucie, gdy traci się kogoś bliskiego. W jednym momencie zawalił się bezpieczny świat, który znała. Świat pełen miłości, oddania i zaufania. W jednej krótkiej chwili straciła dwie ważne osoby. Cierpienie jest czymś, co towarzyszy takim chwilom jak ta. Jest tym momentem, kiedy nie można oddychać i z nadzieją łapie się kolejne oddechy. Gdy walą się rzeczy znane i kochane, chwyta się wszystko, co zostało i może pomóc. Strata bliskiej osoby boli. Jest ciosem, który odbija się w sercu i zostawia trwałe, gojące się latami rany.

Uświadomiła sobie, że została prawie sama. Już nie zobaczy radosnej i uśmiechniętej twarzy matki, z którą w każde święta piekła placek. Nie usłyszy krzyku ojca, niosącego się po domu, gdy wracał zadowolony z ryb. Ścisnęła mocnej rękę brata, by dodać sobie otuchy i zmuszając, by spojrzeć na trumny umieszczone na niskim, betonowym katafalku.

– Opanuj się – syknął, strząsając rękę siostry.

Zerknęła na twarz brata. Wyrażała ona ból i gorycz, i to, co tak ją przerażało – nienawiść. Jego oczy skierowane były na pusty grób, w którym za kilka minut spoczną ich rodzice. Twarz mu stężała, przygryzł dolną wargę i z całej siły zacisnął dłonie, by powstrzymać falę gniewu, która go zalała, gdy skierował brązowe oczy na Jules.

Między konarami unosił się delikatny śpiew ptaków, i wiatr łagodnie szumiał, muskając zaczerwienione policzki ludzi. Zdawało się, że przyroda również cierpi z powodu straty. Niebo pokryło się gęstymi, szarymi chmurami, zakrywając całkowicie słońce. Wiatr zaczynał coraz mocniej wiać, gdy na mównicę wszedł pastor reprezentujący Baptystów Dnia Siódmego. Był wysoki i wyglądał na pełnego sił, pomimo siwych włosów i znaczącego wieku, miał mocny głos, a w oczach błysk. Posłał wszystkim szczery, podnoszący na duchu uśmiech.

– Zebraliśmy się tutaj, by uczcić dziś pamięć naszych przyjaciół, którymi byli: Aaron i Priscilla Jane Barkley – spojrzał na trumny.  – Łączmy się w bólu z ich dziećmi: Kaseyem i Jules, którzy muszą teraz liczyć na siebie i mieć w sobie siłę, by przetrwać ten okropny czas. Mam nadzieję, że wspólnie pomożemy im dojść do siebie – jego wzrok utkwił na rodzeństwie, które siedziało w pierwszym rzędzie. – Możecie być dumni ze swoich rodziców, byli wielkimi ludźmi i wiele zrobili dla tego miasteczka. Byli dla nas podporą – zamilkł na chwilę, patrząc w niebo, z którego zaczęły spadać niewielkie krople. – Śmierć jest pewna, godzina jej przyjścia niepewna. Dlaczego dotyka nas w tym momencie, w którym jej się nie spodziewamy? Odejście naszych przyjaciół było wielkim szokiem dla wszystkich. Byli w kwiecie wieku, mieli przed sobą cały świat i ciągle wiele marzeń do spełnienia…

Zastanawiała się, jak teraz będzie wyglądało jej życie. Bała się tego, co nastąpi. Spojrzała na swoje drżące dłonie, łkając cicho. Musiała być silna. Była wdzięczna pastorowi i ludziom za pojawienie się. Cieszyła się, że przybyło tak wielu ludzi, by pożegnać jej rodziców. Wiedziała, że Aaron i Priscilla byli szanowani i mieli naprawdę wielu znajomych, ale takich rzeczy nie zauważa się na co dzień. Dopiero teraz, w dniu pogrzebu, zobaczyła ile osób sobie zjednoczyli swoim stylem życia. Na cmentarzu nie było osoby, któraby nie lubiła Barkleyów.

– … Niech wam ziemia lekką będzie – zakończył pastor, rzucając na, spuszczone już, trumny piach.

Zobaczywszy spuszczone trumny doszło do niej, że rodzice nie żyją. Naprawdę nie żyją. Jeszcze przez krótką chwilę miała nadzieję, że obudzi się zlana zimnym potem, a cała ta sytuacja okaże się koszmarem. Niestety to nie był sen.

Po złożeniu kwiatów żałobnicy zaczęli wolno opuszczać cmentarz, by dotrzeć do domu Barkleyów, by tam po raz ostatni porozmawiać i powspominać zmarłych. Teraz to był dom Jules i kaseta. Ich dom, który przepisali im rodzice. Podeszła do niej Alice złożyć kondolencje i chwilę porozmawiać. Chciała ją również zapewnić, że może na nią liczyć.

– Jeszcze raz dziękuję – szepnęła Jules, podając dłoń kobiecie.

Jej wzrok powędrował na brata, pośpiesznie opuszczającego cmentarz. Pragnęła go zatrzymać i przytulić. Powiedzieć, że sobie poradzą. Wiedziała, że go traci. Wytarła policzki chusteczką, rozglądając się. Przy grobie zostało tylko kilkoro ludzi. Wśród nich zobaczyła siostrę swojego ojca. Kobieta przytaknęła lekko, kierując swoje kroki w stronę wyjścia. Stała chwilę przy nagrobku, intensywnie wpatrując się w napis znajdujący się na nim. Głosił on:

               Aaron Barkley                   Priscilla Jane Barkley

         27.IV.1963 - 16.IX.2015     13.VIII.1966 - 16.IX.2015

A koniec jest początkiem i nową nadzieją.

Ruszyła wolno do cmentarnej bramy, mijając kolejne miejsca spoczynku tutejszych mieszkańców. Przelotnie spojrzała na tablicę znajdującą się kilka stóp od grobu rodziców.

– Moja Rachel – szepnęła. – Wierzę, że żyjesz. Siostro. – Przy nagrobku położyła białą różę i odeszła, kryjąc się przed deszczem.

Dom był pełen ludzi rozmawiających przyciszonymi głosami. Powoli weszła do salonu, rozglądając się. Zauważyła fryzjerkę swojej mamy, wyniosłego, starszego mężczyznę, będącego szefem ojca, i wielu innych ludzi.

– Jules – usłyszała za plecami kobiecy głos.

– Melinda, przyszłaś – przytuliła niską blondynkę. – Cieszę się, że jesteś.

– Nie mogłam nie przyjść. Musiałam tu być dla ciebie. Wiem, jakie to dla ciebie trudne, gdy…

– … traci się rodziców – dokończyła Jules. – Przepraszam, ale muszę z kimś porozmawiać.

Zostawiła przyjaciółkę w zatłoczonym salonie, a sama udała się na piętro. Stała przed białymi drzwiami. Z trudem złapała powietrze. Cicho zapukała.

– Kasey? – spytała niepewnie.

Nikt nie odpowiedział. Złapała żelazną klamkę i pchnęła lekko drzwi. Kasey stał tyłem do niej i patrzył w okno, opierając jedną dłoń na szybie. Podeszła wolno, kładąc rękę na jego ramieniu.

– Kasey – szepnęła. – Porozmawiaj ze mną.

Odwrócił się, ale nic nie odpowiedział. Patrzył na nią, myśląc nad czymś.

- To twoja wina – powiedział powoli, nie spuszczając z niej wzroku. – Gdyby nie ty, to nasi rodzice by żyli. To ty powinnaś umrzeć, nie oni – warknął.

- To nie moja wina – odpowiedziała niepewnie.

Poczuła na policzku piekący ból. Z jej oczu popłynęło kilka łez.

– Nienawidzę cię, Jules Barkley. Jesteś dla mnie martwa – wrzasnął, mijając ją.  

~*~

       

– Memphis – powiedziała cicho, patrząc przed siebie.

          Z wolna otworzyła oczy, spoglądając na naszyjnik leżący w dłoniach. Poczuła, jak po policzku spływa słona łza. W jednej chwili wytarła ją wierzchem dłoni. Ze świstem wypuściła powietrze z płuc. Stanowczo potrząsnęła głową, chowając medalion do pudełeczka, które chwilę później znalazło się na dnie kieszeni niebieskiego płaszcza. Palcami rozczesała rozwiane przez wiatr włosy. Spojrzała na zbliżającą się kobietę z małą dziewczynką. Gdy zrównały się z ławką zajmowaną przez Jules, kobieta uśmiechnęła się ciepło.

– Mamusiu, a czemu ta pani była smutna? – usłyszała głos dziewczynki.

Spojrzała na postacie, które znikały za drzewami. Westchnęła głośno, wstając z ławki. Gdy spojrzała na zegarek zdziwiła się. Jego wskazówki pokazywały trzecią po południu. Miała jeszcze trzy godziny do spotkania z Charlie. Kuzynka obiecała jej, że wpadnie by porozmawiać. Lubiła się z nią spotykać. Gdy mieszkała w Bayou Gauche, Charlie wraz z matką i ojcem odwiedzali jej rodzinę na tyle często, by dzieci nie straciły ze sobą kontaktu. Jules i Charlie od zawsze dogadywały się ze sobą bardzo dobrze. A teraz, gdy zamieszkała w Memphis miała możliwość spotykać się z nią praktycznie zawsze. Wystarczył jeden telefon lub krótka wiadomość. Uśmiechnęła się na tę myśl. Kolejne popołudnie z Charlie, pomyślała.

Zatrzymała się kilka ulic dalej, robiąc w myślach bilans, tego co ma w lodówce. Energicznym krokiem ruszyła w stronę małego dyskontu, znajdującego się obok Starbucks, gdzie często kupowała kawę. Zapamiętać: po zakupach do Starbucks na latte, pomyślała, otwierając szklane drzwi marketu.

– Dzień dobry – powiedziała Jules, podnosząc czerwony koszyk.

Starsza, siwowłosa kobieta nic nie odpowiedziała. Zaszczyciła ją jedynie obojętnym spojrzeniem. Jules zniknęła w sklepowych półkach, wkładając do koszyka kolejno potrzebne produkty. W jednej z alejek wpadła na Tonny’ego mieszkającego ulicę dalej. Wymienili kilka życzliwych uwag. Mężczyzna zapewnił, że skontaktuje się z nią w ciągu kilku następnych dni, gdy tylko wróci do miasta. Zdziwiona chciała zapytać, gdzie się wybiera, w chwili gdy zza rogu wyszła niska kobieta. Ubrana była w ciemne spodnie i kurtkę, opinającą się na niewielkim ciążowym brzuchu. Miała krótkie, kończące się na linii barek jasne włosy. To, co szczególnie rzuciło się jej w oczy, to duża ilość piegów na bladych policzkach oraz szare oczy w kształcie migdałów. Uśmiechnęła się do kobiety, żegnając się przy tym z Tonnym.

– Razem dwadzieścia osiem dolarów i pięć centów.

Szybkim krokiem szła w stronę Floyd Alley popijając co jakiś czas kawę z papierowego kubeczka z logo Starbucks. Rozmyślała o kobiecie towarzyszącej Tonny’emu. Nigdy nie mówił, że ma dziewczynę czy narzeczoną. Przypomniała sobie sytuacje, kiedy starał się zaprosić ją na kawę czy na jakiś ciekawy film w kinie.

– Przepraszam, nie chciałem na panią wpaść – usłyszała męski głos. – Pomogę pani to pozbierać. – Zaoferował i zaczął wkładać do torby to, co z niej wypadło.

– Nie ma problemu. Szkoda tylko płaszcza – odpowiedziała sucho, wycierając go jednorazową chusteczką.

Spojrzała na nieznajomego i ogarnęło ją dziwne uczucie. Wyglądał normalnie: był mniej więcej w jej wieku, może starszy o kilka lat, ale na pewno był przed trzydziestką. Miał na sobie sportowy strój. Na jego czole widniało kilka stróżek potu, które ginęły w gęstych czarnych brwiach. Wyglądał zupełnie zwyczajnie, ale mimo to, było w nim coś niezwykłego i niepokojącego.

– Coś nie tak? – zapytał mężczyzna, widząc zdziwioną twarz kobiety.

– Nie, nie wszystko dobrze – skłamała. – Zastanawiałam się, czy spiorę tę plamę.

– Proszę mi wybaczyć – wręczył jej w jedną dłoń siatkę, a w drugą wizytówkę wyjętą z portfela. – Proszę zadzwonić i powiedzieć, ile mam zwrócić za czyszczenie. – Pożegnał się, odbiegając.

Wzruszyła ramionami ruszając dalej. Kilkanaście minut później wjeżdżała windą na dziesiąte piętro, dzierżąc w ręce zakupy i reklamę z Sears, którą wyjęła ze skrzynki na listy. Jednym ruchem zdjęła buty i płaszcz, z którego w wyjęła wszystkie przedmioty jakie miała. Pudełeczko z biżuterią odłożyła na komodę w sypialni, zaś chusteczki i gumy do żucia przełożyła w drugi płaszcz. Wizytówkę wsadziła do koszyczka z korespondencją, wiszącego na ścianie w korytarzu. Zniszczony płaszcz spakowała do jednorazowej torby, z myślą, że nazajutrz odniesie go do pralni. Chwilę później stała przy kuchennej szafce, rozpakowując produkty z siatki. Do lodówki schowała ogórki i pieczarki, jednocześnie wyciągając kurczaka na obiad, który zamierzała zjeść razem z kuzynką. Zerknęła na zegarek wiszący na ścianie. Miała jeszcze czas, więc nieś ciesząc się przygotowywała sałatkę i kawę. W międzyczasie włączyła telewizor, by posłuchać wiadomości. Wsadziwszy mięso do piekarnika, sięgnęła po kubek z parującym napojem i usiadła przy stoliku barowym, który przylegał do ścianki oddzielającej salon i aneks, czekając na przybycie Charlie. Leżący na stoliku telefon zaczął wibrować, co zwiastowało połączenie.

– Nie spóźniłaś się – zdziwiła się Jules, wpuszczając kuzynkę do mieszkania.

– Staram się! – odpowiedziała, wieszając kurtkę na metalowy haczyk. – Co dziś mamy w planach? – spytała z błyskiem w oku, ruszając w stronę salonu.

Charlotte rozejrzała się po salonie, uważnie przyglądając się fotografiom, zajmującym większość ścian. Uśmiechnęła się na myśl o nich. Pochodziły z galerii sztuki, której jest właścicielką.

– Pamiętasz te zdjęcie? – zagadnęła Jules, opierając głowę o ramie kuzynki. – Kiedy mi je dałaś?

– Wydaje mi się, że w tym roku kiedy zginęła Rachel – odpowiedziała.

– Kiedy ZAGINĘŁA. – Poprawiła, obrzucając ją gniewnym spojrzeniem.

– Wybacz, Jules. Ale posłuchaj mnie – zaczęła niepewnie, bowiem wiedziała, że wkracza na grząski grunt. – Nie uważasz, że minęło tyle lat i, że ona naprawdę…

– Nie kończ, Charlie! – podniosła głos. – Ja wiem, że ona żyje.

– Jules – złapała kuzynkę za obie ręce. – Posłuchaj mnie. Nie sądzisz, że jeśli by żyła, to stałaby teraz tutaj. Z nami? – spytała.

Jules spojrzała gniewnie na kuzynkę ignorując ostatnie zdanie, które wypowiedziała. Nie chciała w to wierzyć. Usiadła miękko na sofę, włączając muzykę z płyty. Charlie przysiadła się, posyłając kuzynce przepraszający uśmiech. Przeniosła wzrok ze zmartwionej twarzy Jules na torbę, leżącą na stoliku nieopodal sofy. Powolnym ruchem wyjęła ze środka niewielki, okrągły album na zdjęcia. Jules zerknęła na niego i uśmiechnęła się wdzięcznie. Pamiętała, że aparat towarzyszył kuzynce praktycznie zawsze, gdy się spotykały, a zdjęcia nim wykonane umieszczała w tym albumie.

– Wolisz kawę czy wino? – zagadnęła Jules, kierując się w stronę kuchni.

– Wiesz, może poproszę kawę – uśmiechnęła się. – Przejrzymy teraz te zdjęcia? – spytała, siadając na krześle przy stoliku barowym. – Może potem, dobrze? Zaraz będzie obiad – odpowiedziała, stawiając przed Charlie kubek.

Przy stole atmosfera oczyściła się całkowicie i kuzynki rozmawiały swobodnie. Charlie opowiedziała o rozmowie, którą odbyła z matką.

Karren zasugerowała swojej córce, by ta znalazła sobie mieszkanie w centrum Memphis. Nie chciała rozstawać się z córką, bo tylko ona jej została, ale była pewna, że powinna pozwolić córce opuścić rodzinny dom i żyć swoim życiem. Zdała sobie sprawę z tego, iż ogranicza córkę i niepozwana się jej rozwijać i spełniać swoich marzeń.

Jules wysłuchała słów kuzynki z pełnym zaangażowaniem i zrozumieniem. Uważała, że Karren ma rację – Charlie powinna zamieszkać sama i sama tworzyć swoją przyszłość.

– Charlie, chciałabyś wyprowadzić?

– Nie wiem. Nie wiem, czy mama da sobie radę. – Spojrzała na kuzynkę. – Ale tak, chciałabym się wyprowadzić.

– Mam dla ciebie propozycję. Ale musisz to przemyśleć – uśmiechnęła się. – Jeśli chcesz, możesz się wprowadzić do mnie na jakiś czas.

– Nie wiem, czy mogę, Jules. Takiej decyzji nie podejmuje się ot tak.

Po skończonej kolacji kobiety rozsiadły się wygodnie na sofie przeglądając zdjęcia. Muzykę jednej ze stacji co jakiś czas przerywały głośne wybuchy śmiechu przy, ich zdaniem, lepszych zdjęciach.

– Miałam dziś dziwny dzień – zaczęła Jules, odkładając album.

– Czemu?

– Jak wracałam do domu, to wpadł na mnie jakiś facet.

 No bardzo dziwne – skomentowała, śmiejąc się. – Może był kosmitą?

– Charlie! Nie był – odpowiedziała poważnie. – Ale było w nim coś dziwnego.

– Co dziwnego? Miał ogon? Uszy jak elf?

– Mówiłam, że jesteś okropna i nie lubię jak się ze mnie śmiejesz? Charlie, on emanował czymś. Jak myślisz, mógł być zmiennokształtnym?

– Mógł.

– Istnieją inni, prawda?

– Kogo masz na myśli? – spojrzała uważnie na jej twarz, na której malowało się zdziwienie.

– W sumie głupie pytanie. Przecież nie ma wampirów czy duchów.

– Nie byłabym taka pewna. Ale w tej kwestii się nie wypowiem. Jules teraz ja mam dla ciebie propozycję – spojrzała na zaskoczoną kuzynkę. – Jest taka ładna noc, chodźmy się przemienić i pobiegać.

– Nie wiem – odrzekła. W jej oczach pojawiło się zaniepokojenie.

– To twoja pierwsza przemiana?

Jules kiwnęła głową, zerkając na ciągle uśmiechniętą twarz kuzynki. Tak, miała obawy. Bała się. Setki razy widziała jak rodzice i rodzeństwo się przemieniają, ale mimo to, odczuwała strach. A co, jeśli coś pójdzie nie tak? Jeśli na zawsze zostanie uwięziona w ciele czarnej kotki? Popatrzyła na kuzynkę, która uśmiechem dodawała jej otuchy. Jules ścisnęła dłoń kuzynki i zamknęła oczy. Czekała na ból, który często towarzyszy przemianie. Nigdy nie pytała o ten moment przemiany. Nie wiedziała jak to jest. Powinna ją zapytać, pomyślała, zanim jej umysł zalała fala dziwnych, rozmazanych obrazów. Po głowie rozszedł się nieprzyjemny dźwięk, a chwilę później ogarnął ją spokój a ciało zwiotczało. Nie czuła i niewidziana nic. Z jej gardła wydobyło się przeraźliwe, gardłowe jęknięcie. Jules upadła ciężko na kolana, powarkując z bólu. Jej twarz zmieniała się, aż do momentu, w którym przybrała kształt kociego pyszczka. To samo stało się z resztą jej ciała. Przemianę dopełniło machnięcie czarnego ogona.

Chwilę później Jules, w swojej podstawowej formie machała ogonem, patrząc na pięknego myszołowa, siedzącego na oparciu krzesła. Ptak wyleciał oknem, lądując miękko na żywopłocie. A czarna kotka zwinnie pokonała przestrzeń między salonem a schodami wieżowca. Myszołów leciał nisko nad kotem, kierując go w stronę małego skwerku. Charlie nie chciała by Jules za pierwszym razem pokonywała duży dystans. Zdawała sobie sprawę z tego, iż pierwsze przemiany wymagają dużej ilości energii.